GÖNLÜM!

 

Bu gün 19 Mart 2020,

Benim doğum günüm imiş,

Aradan çok yıllar geçmiş,

Acı tatlı günlerimin,

Biri başlayıp, biri bitmiş.

 

Doğunca ilk iş ağlamak,

Yaşam için çabalamak,

Sonra hayatı tanıyıp,

Yuva kurup, mutlu olmak.

 

Doğmak güzel, yaşamak hoş,

Yaşam için dürüst yarış,

Güzel anılmaya çalış,

Çünkü, dünyanın sonu boş.

 

Bir gün gelen bir gün gider,

Bu dünyaya fani derler,

Rüya gibi geçer günler,

Bize kalan mutlu anlar.

 

Saçlarım hep beyazlandı,

Yaşım 70'e dayandı,

Gönlüm buna inanmadı,

Yılmaz hep genç kalır sandı.

              19 MART 2020 İZMİR

 

 

DOĞUM GÜNÜM

Takvimden bir yaprak kopardım,

Mart ayının 19’unu gördüm,

Bu tarih cüzdanıma göre doğduğum günümmüş,

Heyhat! Bir yıl daha yaşlandım.

Kederli neşeli günler geçirdim,

İlk, orta, öğretmen, yüksekokul bitirdim,

Tam dört tane ayrı meslek edindim,

Dördü tayin, bir de sürgün edildim,

Bunların hiçbiri olmadı derdim,

Vatana millete borçluyum dedim,

Severek vatana hizmeti verdim,

Bu sebeple beş ayrı şehir gördüm,

Her gittiğim ilde yeni dostlar edindim.

Yirmi bir yaşında bir yuva kurdum,

Dört tane pırıl pırıl evlat büyüttüm,

Zor da olsa hepsini okuttum,

Onlarla hayatın zevkini tattım,

Çalışmayı onlara güvenle bıraktım,

Yoruldum kendimi emekli ettim.

Bilmem artık nerde nasıl yaşarım,

Yine devam eder yaşam savaşım,

Bugün 67 olmuştur yaşım,

Size selam olsun tüm dostum, akrabam, arkadaşım,

Okudunuz özetle budur geçmişim.

Peşinen hepinize teşekkür etmişim.

                   19 MART 2017 İZMİR

KADIN

Kadın anadır,

Yeri gelince babadır,

Evlenince eş,

Her zaman arkadaştır.

Kadın emektir,

Kadın sevmektir,

Kadın sevilmektir,

Zarafet ve güzelliktir.

Kadın çalışkan,

Kadın üretken,

Kadın doğurgan,

Ayağının altında cennet olandır.

Kadın çile çeken,

Kadın ele bakan değil,

Atatürk’ün sağladığı hakları,

Bilip uygulayandır.

Kadın aydın,

Kadın çağdaş,

Kadın özgür,

Eşit haklara sahip olandır.

              8 MART 2017 İZMİR

             Yılmaz KANDEMİRCİ

+ - * : DÖRT İŞLEM

      Matematikte dört işlem var,

Toplama, çıkarma, çarpma, bölme.

Ben toplama ve çarpmayı severim,

Çünkü onlar sevgiye benzer,

Toplanıp çarpıldıkça çoğaltır,

Çıkarmayı sevmem ölüme benzer,

Çıkarıldıkça azaltır, yok eder,

Bölme paylaşmadır,

Paylaştıkça;

Sevgiyi çoğaltır, üzüntüyü azaltır. 
                                                                                          

Yılmaz KANDEMİRCİ
 17.08.2011  İZMİR                                                    

HANGİSİ?

Ölüm mü,  ayrılık mı?

Ölüm bireysel ve mutlak,

Ayrılık toplumsaldır.

-Şair “Ölüm ile ayrılığı tartmışlar,

           Elli dirhem fazla gelmiş ayrılık” demiş.

Bir yönüyle haklı;

Ölüm o kişiye,

Ayrılık kalanlarına aittir.

İşte bu ayrılık kalanlar için ölümden ağırdır.

Çünkü bir daha kavuşma olanağı yoktur.

Öteki ayrılıklar ise;

Ayrılanlar birbirlerine;

 “Tekrar görüşmek üzere” diyerek ayrılırlar.

Yani bir daha kavuşma umudu vardır.

Böyle ayrılıklar ölümden hafiftir.

İşte iki ayrılık arasındaki fark budur.

Sonuçta ölüm ölene ağır ve son,

Ayrılıksa arkada bıraktıklarına,

Ağır ve devamlı hüzün.

                                   18 EYLÜL 2016 İZMİR

                                   Yılmaz KANDEMİRCİ

HAYATIN GERÇEĞİ

Albümdeki resimleri izledim,

Resimdeki dostlarımı özledim,

Kimi yaşar kimi göçmüş dünyadan,

Boşuna ağlamak, ne gelir elden.

Eski günler hayal oldu düş oldu,

Saç ağardı baharlarım kış oldu,

Yaşlı dediklerim bana eş oldu,

İhtiyarlık benle arkadaş oldu.

Yaşlılara dair neler söylerdik,

Altmış yaş üstüne gömülsün derdik,

Güne gün eklendi altmışa vardık,

Söz konusu ölüm daha er dedik.

Yaşamak istermiş yaşlı da genç de,

Sağlıktır her şeyin başında bence,

Azrail hiç bakmaz yaşlıya gence,

Kaçamazsın ondan günün dolunca.

İşte bu dünyanın gerçeği budur,

Hayat dedikleri akan bir sudur,

Ne baraj ne bentler onu durdurur,

Ne kadar yaşarsan sonu ölümdür.

Yılmaz arzu eder geçen günleri,

Geçen günler asla gelmez ki geri,

Günü gün etmeye bak bundan gayri,

Ağlamanın yoktur geçmişe hayrı.

                     9 KASIM 2015 İZMİR

                     Yılmaz KANDEMİRCİ

ANALAR GÜNÜ

Bugün ben var isem sebepsin ana,

Helal sütün emdim ben kana kana,

Analar günüdür geldim ben sana,

Uzat ak ellerin öpeyim ana.

Bugün kıra gidip çiçek derelim,

Sevgi katıp anamıza verelim,

Her zaman hal hatrını soralım,

Güzel anamızı mutlu edelim.

Her gece ninniyle bizi uyutan,

Bin bir zorluklarla bizi büyüten,

Bizlere yedirip kendi aç yatan,

Bizde hakkın çoktur, helal et ana.

Gençlikte bilinmez ana kıymeti,

Görülmez yaptığı onca hizmeti,

Evlenip olunca kendi evladı,

O zaman kıymetin bilinir ana.

Hizmet et anaya kardeşle bacı,

Onları her zaman yapın baş tacı,

Sizlere analar olsun duacı,

O zaman gitmeden olursun hacı.

Zor durumda hemen ana! deniyor,

İlk akla her zaman ana geliyor,

Ağlarsa gerçekten ana ağlıyor,

Derler ki ”başkası yalan ağlıyor”,

Ana demek ekmek  demek , aş demek,

Usanmadan verir binlerce emek,

Yılda bir gün analar günü ne demek,

Kalplerde her zaman günündür ana.

17 Temmuz’da kaybettik Onlar’ı,

Yılmaz hepimizin ölümdür sonu,

Bütün anaların cennettir yeri,

Her an dualarla anın onları.

                MAYIS 2015 analar günü İZMİR

                      Yılmaz KANDEMİRCİ

KÖYÜMDEKİ ESKİ AYLAR

Bazı ayları ayrı adla tanırdık,

Okuyana kadar öyle sanırdık,

Okuyup gerçek adları öğrenince,

Büyüklerin buluşuna hayran kalmıştık.

1-Adı Ocak ama derdik zemheri,

Çoktu soğukları, karı, rüzgârı,

Giyerdik yün çorap, eldivenleri,

Açardık kürekle bütün yolları.

2-Adı Şubat ama bizde gücüktü,

Zemheriye göre biraz küçüktü,

Tatil olur sevinenler çocuktu.

Cemre düşer hava biraz sıcaktı.

3-Mart ayının adı bizde de aynı,

Köylüm zorda, biter otu samanı,

İneklerin gelirdi doğma zamanı,

Elde sepet borç isterdik samanı.

4-Nisan adı ama biz abrul derdik,

Komşuyla modyam olup çifte çıkardık,

Çarık giyer, öküz koşar çift ekerdik,

Çocukları toplar çeğil yapardık.

5-Mayısa biz bahar ayı da derdik,          

Tarlaya, çayıra, kıra giderdik,

At kulağı, yemlik, gımı toplayıp,

Gımı turşu olur, yemliği yerdik.

6-Haziranın adı yine aynıydı,

Arabalar şafak vakti yoldaydı,

Tüm köylüler çıkmış yaylalardaydı,

Çeçil peynir, yoğurt, kaymak bolcaydı.

7-Temmuza ot biçimi ayı da derdik,

Ya ırgat olur, ya da ırgat tutardık,

Ot biçerek yüksek taya kurardık,

Sabah yağlı, öğlen katık yiyerdik.

8-Ağustosa harman ayı da derdik,

Tahıl biçer sapı gemle döverdik,

Yel estikçe gece tığ savurarak,

Yorulup kıtlama çayı içerdik.

9-Eylüle değirmen ayı da derdik,

Çuvallar dolusu un öğütürdük,

Yarma dövüp, erişte keserek,

Uzun kışa hazırlıklar yapardık.

10-Ekim ayını aynı adla anardık

Bayram için Kars’a yaya giderdik,

Tavuk, yumurta, yoğurt satarak,

Cumhuriyet Bayramını izlerdik.

11-Kasım, kışın başlangıcı sayardık,

Sobaları kurup tezek yakardık,

Yaylada basılan motalı açar,

Sobada ısınan ekmekle yerdik.

12-Aralık ayına karakış derdik,

Damların üstünden karı kürerdik,

At kızaklarıyla Kars’a giderken,

Başa papak, sırta kürkler giyerdik.

Yılmaz o ayları özlemle anar,

Gençlerimiz belki masalmış sanar,

Duyan yaşlıların yüreği yanar,

Her ayın anısı canlanıp söner.

                                   Yılmaz KANDEMİRCİ

                                             10 ŞUBAT 2015 İZMİR

BABALAR

Bin bir cefa ile bizi büyüten,

Büyüyelim diye ömür tüketen,

Kimi kentte kimi köyde çalışan,

Kendi kaderiyle yarışan baba.

Kimi saban tuttu, kimisi orak,

Kimi usta oldu, kimisi çırak,

Hepsinin amacı ekmek, aş bulmak,

Alın terli, el nasırlı babalar.

Kimisi amirdi, kimisi memur,

Kimi zor geçinen, kimisi mamur,

Her zorluğa karşı derlerdi sabur,

Gönlü zengin,  sabrı bol olan baba.

Hepsinin çabası bizi okutmak,

İsterdi sırtından gömleği satmak,

İstediklerine bizde ulaşmak,

Bizlerde kendini yaşayan baba.

Hasta olsak bizle hasta olurlar,

Çok uzakta olsa koşup gelirler,

Canı ilaç olsa hemen verirler,

Canlarını kurban eden babalar.

Ekmek için gurbet ele giderler,

Döşek tahta, taşı yastık ederler,

Acı soğan kuru ekmek yiyerler

Yemeyip bizlere yediren baba.

Baba oğul için bir bağ beslemiş,

Oğlundan bir salkım üzüm istemiş,

Nankör oğlu babasına vermemiş,

Küsmüş kaderine hay vah hay demiş.

Mutlu  görmek için bize duacı,

Bize yuva kurmak bütün amacı,

Etmeli evlatlar o’nu baş tacı,

Bütün babaların cennettir harcı,

Yılmaz ne söyleyip ne yazsan azdır,

Babalara hürmet evlata farzdır,

Günlerce sırtında taşısan azdır,

Babaları mutlu eden bir tatlı sözdür.

                           Haziran 2013 Babalar günü. İZMİR

                                     Yılmaz KANDEMİRCİ

KİMDİR ?

Ak sütüyle büyüdüğüm,

Uykularını böldüğüm,

Ninnisiyle uyuduğum,

Kimdir dersen o anadır.

Yorulmak nedir bilmeyen,

Uyanıp beşik sallayan,

Geceler uykusuz kalan,

Kimdir dersen o anadır.

Yemeyip bize yediren,

Giymeyip bizi giydiren,

Sevgiyi eksik etmeyen,

Kimdir dersen o anadır.

Dokuz ay bizi taşıyan,

Ya normal ya da sezaryen,

Çok zahmetlerle doğuran,

Kimdir dersen o anadır.

Her zorluğa göğüs geren,

Evdeki her işi yapan,

Saçını süpürge eden,

Kimdir dersen o anadır.

Derdimizi dert edinen,

Gece gündüz dua eden,

Haksız yere tokat yiyen,

Kimdir dersen o anadır.

Hepimizin dert babası,

Onların bitmez çilesi,

Her gün eli öpülesi,

Kimdir dersen o anadır.

Büyütmekte çekti zahmet,

Artık o bize emanet,

Layıktır onlara hürmet,

Kimdir dersen o anadır.

Ne şan isterler ne şöhret,

Bu kadar sabıra hayret,

Hepsinin mekânı cennet,

Kimin dersen anaların.

Yılmaz ne söylesen azdır,

Analar çok cefakârdır,

Evlat kötü olsa bile,

Analar hep affedendir.

                  2013 Mayıs Anneler günü.

                Yılmaz KANDEMİRCİ. İZMİR

KALAN EŞE SESLENİŞ!

Yine güneş doğacak,

Ay güneşten ışık alıp geceyi aydınlatacak.

Hava bulutlanıp, gök gürleyecek,

Yağan yağmurlarla, umut çiçekleri açacak,

Başaklar tahıl, ağaçlar meyve verip,

Kalanlara sunacak.

Ben olmasam da...

Yine Allah’ın emri ile kız istenecek,

Yüzükler takılıp şerbetler içilecek,

Düğünlerde davul zurna çalacak,

Dost akraba el ele tutuşup oynayacak,

Gençler evlenip bebeler doğacak,

Bebelere büyüklerin ismi konacak,

Büyüyüp geleceğe umut olacak.

Ben olmasam da...

Hani derler ya;

“Ateş düştüğü yeri yakar”

Doğru söylerler,

Ancak:

Benim arkamdan,

Senin akan gözyaşların,

O ateşi söndürecek,

Hayat devam edecek.

Ben olmasam da...

Yaylamızda sacayağı vardı,

Anam altında ateş yakıp çorba yapardı,

Bir gün onun bir ayağı kırıldı,

Ayağın yerine taş koyup,

Yine çorba yapıldı,

Sen de yokluğumda yüreğine taş basıp,

Yokluğumu hissettirme çocuklarıma.

Doğmak, yaşamak varsa ölmek de var,

Her insan kendine biçilen gün kadar yaşar,

Unutma ki ölüm bir gün seni de bekler,

İyi bak kendine o güne kadar.

Çünkü çocukların sana ihtiyacı var.

Ben olmasam da...

Ben ölünce ağla! ağla ki,

Akan gözyaşların seni teselli etsin,

Olduysa kırgınlıklar, acılar,

Onlarla akıp gitsin,

Yüreğinde yepyeni, tertemiz bir sayfa açılsın,

Geleceğiniz için daha güzel kararlar verebilesin.

 Ben olmasam da...

“Ölenle ölünmez ” derler,

Doğru söylerler,

Kalanlar yaşamaya devam ederler,

Üç gün, beş gün sürmeli üzüntü, gam, keder,

Çünkü;

Ölene yapılması gereken görevler var,

Kahredip günlerce gözyaşı dökmek neye yarar,

Dualarla anılmalı ölenler.

Ben olmasam da.

Ben ölünce anılar kalır seninle,

Bir de albümdeki resimler,

Bak, resimlerle konuş, hatırla eski günleri,

Boş hayallere dalıp,

Gözyaşlarına boğulup üzme kendini,

Üzülme ki üzülmesin çocuklar,

Okuyanı okut, sevene yardım et,

Hatırla gençlik günlerini.

Ben olmasam da.

Son arzum senden;

Şartlar ne olursa olsun,

Yaşama sevinci nasıl ve neredeyse,

Kederi yol eyleyip üstünde yürüyerek,

Yaşama sevincini bulmak olsun,

Bensiz geçen her özel gününde,

O sevinç sana hediyem olsun.

Ben olmasam da...

                     8 MART 2013 İZMİR 

                     Yılmaz KANDEMİRCİ

BİZİM YAYLALAR

Yaz gelince yaylamıza çıkardık,

Taş ile çamurdan yayla yapardık,

Şafak vakti göçle yola çıkardık,

Çiçeklerle karşılardın yaylalar.

Baharla şenlenir dağı bayırı,

Çiçekle bezenir sarı çayırı,

Ellerle dokunmuş sanki bir halı,

Gören sana hayran kalır yaylalar.

Bin bir çiçek açar koku yayılır,

Akan sular sanki türkü çağırır,

Esen rüzgarları efkâr dağıtır,

Dertlilere derman olan yaylalar.

Bulağlardan sular durmadan akar,

Kızlar subaşında sohbetler yapar,

Gençler sohbet eden kızlara bakar,

İlk kez sende âşık olur yaylalar.

Otlağında inek, koyun yayılır,

Sabah akşam yaylalara dağılır,

Kapıda ağılda sütler sağılır,

Sütle kaymak olur otun yaylalar.

Koyun, kuzu gece çölde yatardı,

Çobanlar başında nöbet tutardı,

Matarada demli çayı yapardı,

Çobanlara mesken olan yaylalar.

İnişli yokuşlu yolları vardı,

Ulaşım aracı arabalardı,

Anam köye yoğurt, peynir yollardı,

Yollarında sevdalandım yaylalar.

Duyulunca davul zurna sesleri,

Toplanırdı gelinleri, kızları,

El ele tutuşup köyün gençleri,

Halay çekip türkü söylerdi yaylalar.

Satancı gelince çok sevinirdik,

Yün ile peynirle meyve alırdık,

Taş ile toprakla oyun oynardık,

Çocukluğum sende geçti yaylalar.

Çocukluğum gitti, okullar bitti,

Çocukken hayalim öğretmenlikti,

Görev beni gurbet ellere attı,

Yılmaz hasret kaldı size  yaylalar.

Selam olsun size yayladakiler.

                             9 OCAK 2013 İZMİR

                             Yılmaz KANDEMİRCİ     

HAYAT

Hayat,  dört  ayaklı  merdiven,

Doğarsın  ağlayarak  bilmeden,

Çıkarsın hayat  merdivenlerini,

Ağır  ağır  belirli bir zaman,

Sonra inersin geriye,

Hasta,  yorgun  olarak  zirveden,

Bir gün sonlanacak hayat,

Bilinmez  nerde, nasıl ne zaman,

Doğduğunu bilmediğin gibi, ölümün de bilinmez,

Öyleyse  madem  doğduysan  bilmeden,

Yaşa bildiğin hayatı,

Nasıl geçiyorsa gönlünden.

                             9 Aralık 2012

                   İzmir’de yağmurlu bir akşam

                        Yılmaz KANDEMİRCİ

İLKOKUL ÖĞRETMENLERİM

 

 

1950 li yıllar,

Çocuktum o zamanlar,
Evimizde toplanırdı komşular,
Anlatılırdı hikâyeler, masallar,
Geçerdi içerisinde,
Öğretmen, öğrenci ve çeşitli şahıslar,
Aradan haftalar, aylar geçmişti,
Yaşım yedi okul vaktim gelmişti,
Giyindim siyah önlük, taktım yakalık,
Ayağımda Trabzon lastik,
Koydum defterimi bezden çantama,
Gittim okuluma güle oynaya,
Çıktım merdivenleri girdim içeri,
Çıktı karşıma yabancı biri,
Gördüm ve geriledim,
Beni gören yabancı aksine ilerledi,
Yaklaşarak yanıma attı kolunu boynuma,
-Sordu adın ne?
Söyledim soyadsız adımı,
-Soyadın ne?  Söyledim adsız soyadımı,
-Baban kim?  Dedim Aziz,
Gülerek dedi bana aferin Yılmaz,
Beni bir sevinç aldı,
Heyecanla karışıp her tarafımı sardı,
Biraz durup düşündüm,
Geldi aklıma söylenen masallar,
Karşımdakine korkarak sordum,
Öğretmen misin?
Evet dedi ve güldü,
İşte o günden sonra,
İçimde büyük bir sevgi uyandı,
Sormayın bu nedendi?
Yaşasın o günkü yabancı,
Çünkü O benim ilk öğretmenimdi,
Günler, aylar geçti aradan,
İki öğretmenim daha oldu sonradan,
Çok şeyler öğrendim ben onlardan,
Onlar oldu benim bilgi hazinem,
Saygılar size; Mehmet Ergün,
Hacı Bayram Aydıniçer ve Nevruz Kandemirci,
Öğretmenlerim ilkokuldan.

                                     24 Kasım 2012 İZMİR
                                     Yılmaz KANDEMİRCİ

TÜRKİYE’MİN ZENGİNLİĞİ

Türkiye’mde dört mevsim var,

İlkbahar, yaz, sonbahar, kış.

Her birini ayrı yaşar,

Biri biter, biri başlar.

      İlkbaharda çiçek açar,

      Doğaya güzellik saçar,

      Kuzu oynar, arı uçar,

      Kırlarda canlılık başlar.

Yazın yükselir sıcaklar,

Plajlar insanla dolar,

Meyve yüklenir ağaçlar,

Şenlenir manav, pazarlar.

      Sonbaharda rüzgâr eser,

      Eylül ayı yaprak döker,

      Ekim ayı bayram yapar,

      Kasımlarda hüzün çöker.

Kış gelince soğuklar var,

Lapa lapa karlar yağar,

Çocuklar kartopu oynar,

Yenir kestane kebaplar.

      Her mevsimin özelliği,

      Vardır ayrı güzelliği,

      Dünyada yok benzerliği,

      Bu ülkemin zenginliği.

                          Kasım 2012 İZMİR

                      Yılmaz KANDEMİRCİ

KÖYÜME KIŞ GELİNCE

Sıcak hava veda eder doğaya,

Ağaç küskün, gazel döker toprağa,

Göçmen kuşlar uçup gider uzağa,

Arı sessiz hasret kalır uçmağa,

Kazlar dertli veda eder yüzmeye,

Bostan gamlı yoksun kalır çapaya,

Sular üzgün zorunludur donmaya,

Çoban kardeş uzak artık sürüsüne, ovaya,

Kırlar sönük hasret kalır kelebeğe, arıya,

Dağlar yaslı solup giden yeşiline, alına,

Çünkü kış baba kapatır her tarafı karlarla.

                                   12 Aralık 1974

                             Ataköy (Mağaracık)

                          Yılmaz KANDEMİRCİ

DAĞLAR

 

Yamacında türlü çiçekler açar,

Etrafına misk-i amberler saçar,

Tüm canlılar kaynağından su içer,

Ana gibi herkesi besleyen dağlar.

     Tepelerin yüksek semaya bakar,

     Esen yeller sanki türküler yakar,

     Bulutlar raks eder, şimşekler çakar,

     Yağan yağmurlarla şenlenen dağlar,

Yazların serindir, kışların soğuk,

İlkbahar yeşilsin, sonbahar soluk,

Dağ dağa kavuşmaz yüreğin yanık,

Yüz yüze bakmaktan yorulan dağlar.

     Sevdalılar gibi dumanlı başın,

     Eksik olmaz senin kar ile kışın,

     Ferhat gibi sevenlerdir yoldaşın,

     Yol ver kavuşsunlar canana dağlar.

Kucağında canlı, cansız barınır,

Ozanlar adına türkü çağırır,

Türkülerle dertlerinden arınır,

Seslere ses veren dumanlı dağlar.

     Yeşillerle bezenmiştir her yanın,

     Gelin gibi giyinmişsin ormanı,

     Oksijendir canlıların dermanı,

     Umarım kibriti çakmazlar dağlar.

Kimi seni delik delik deldirdi,

Kimi dinamitle kayan kırdırdı,

Kimi koynundaki canlın öldürdü,

Kimileri ormanını yandırdı,

Yılmaz der; vefakâr cefakâr dağlar.

                             1 EKİM 2012 İZMİR

                           Yılmaz  KANDEMİRCİ